Aanvankelijk als fotograaf, later ook als schilder, onderzoekt Marinka Reuten sinds jaren thema’s als vergankelijkheid en vluchtigheid die zowel schoonheid als onthechting als tijdloosheid kunnen inhouden. Naast licht en donker. Hoop en berusting. 

Na een succesvolle carrière als vormgever gooit Marinka Reuten in 2022 het roer om als zij besluit zich volledig op haar eerste liefde, de autonome kunst, te richten. 

Het raadselachtige van wat zich beweegt tussen het tijdelijke en het eeuwige zie je terug in het mysterieuze, verstilde karakter van haar schilderijen waarbij je je afvraagt of je kijkt naar iets dat zal worden of al geweest is. Juist dat ondefinieerbare en tijdloze, als het ware ‘bevroren’ op het doek, halen je uit de alledaagse wereld en confronteren je met jezelf. Titels als ‘How to be (at Ease) #3’, ‘Slow All This Down #2’, ‘Nowhere. NowHere #5’ illustreren het filosofische karakter van haar artistieke proces waarin alles een existentiële betekenis krijgt. 

Haar zwart/wit foto’s van een bos, een boomblad of een close-up van een bloem vragen evenals haar schilderijen om ‘deep watching’. Ze gaan pas tot je spreken als je je openstelt voor wat ze onthullen. Een foto van een boom is niet meer dan een foto van een boom, en een schilderij van een cirkel is slechts een schilderij van een cirkel totdat je in die boom en in die cirkel iets ontwaart of voelt dat de kunstenaar erin heeft gelegd en dat resoneert met een bepaald gevoel of een bepaalde sensatie. 

Marinka ziet veel in weinig en heeft weinig nodig om veel uit te drukken. 

De bijna immateriële, atmosferische kwaliteit van haar schilderijen vallen samen met een gevoel van vluchtigheid en vergankelijkheid waar we reflectief of melancholiek van kunnen worden, maar niet somber. Daarvoor is er te veel zachtheid en verwondering, licht en positieve aandacht voor het kleine en schijnbaar onbeduidende in haar werk te vinden.