Je hebt schilders en schilders. Ludovic Laffineur is zo’n schilder voor wie alles wat hij ziet onderwerp kan zijn voor een schilderij. Hij laat zich even gemakkelijk inspireren door tientallen foto’s die hij maakte tijdens zijn bezoek aan het Mies Van der Rohe-paviljoen in Barcelona als door musea, kerken, trappenhuizen, etc. Het onderwerp doet er niet toe. Bij Ludovic staat het schilderen als creatieve uiting spontaan. En het medium schilderen is hem op het lijf geschreven aangezien hij van alles een ‘Laffineur’ weet te maken. De trage penseelstreken, de combinatie van kleuren, de vage figuren, de compositie, de geometrie, de abstrahering, alle onderdelen van de schilderkunst passeren de revue en maken zijn schilderijen zo herkenbaar. Ongeacht het onderwerp.

Yves Joris in The Artcouch: “Zijn [Ludovic Laffineur, MK] werken zijn ook kleiner geworden waardoor het oog sneller aandacht krijgt voor de details die hij op zijn toeschouwers loslaat.  De uitgestrekte hand tussen de lakens blijkt een gsm vast te houden. We kijken naar iemand die kijkt naar haar scherm. Een voyeuristische schaamte dreigt ons te overvallen. De felle kleuren van het schermpje vormen een schril contrast met de zachte tinten in de rest van het werk. De dekens omhullen het lichaam, geven het een gevoel van authenticiteit, of zoals ik reeds eerder schreef:  de uitdrukking van een echte emotie, gevoel of ervaring, zonder belemmering van verwachtingen of sociale druk.’