In mijn praktijk als fotograaf verken ik het kwetsbare terrein van familierelaties, erfenissen en de manieren waarop zij onze identiteiten vormgeven. Geworteld in auto-theorie vervaagt mijn werk de grens tussen persoonlijke en collectieve ervaring, waarbij ik mijn eigen geschiedenis verweef in een bredere verkenning. Via intieme portretten en gelaagde visuele verhalen onderzoek ik echo’s door de generaties heen, en laat ik sporen achter die zowel zichtbaar als onzichtbaar zijn. Ik benader deze thema’s met tederheid en kwetsbaarheid, in een poging de complexiteit van liefde, zorg en breuklijnen die naast elkaar bestaan bloot te leggen. Onzekerheid speelt een centrale rol in mijn proces; in plaats van te streven naar oplossing of helderheid, omarm ik ambiguïteit als middel om verhalen te scheppen die trouw zijn aan de geleefde ervaring. Door te bewegen tussen het documentaire en het diep persoonlijke nodigen mijn beelden de toeschouwer uit zijn of haar eigen aannames over ziekte, erfgoed en intimiteit onder ogen te zien.

Tagea Niss