In mijn werk verken ik tegenstellingen tussen natuur en technologie, licht en donker, orde en chaos, leven en dood. Daarbij laat ik mij inspireren door de stille gaven van de natuur: gevallen bladeren, potscherven, twijgen en stenen. Deze fragmenten dragen een schoonheid in hun imperfectie en vergankelijkheid, en belichamen cycli van verval en vernieuwing.

Wit, dat staat voor sereniteit, onschuld en dood, speelt een centrale rol in mijn praktijk. Door middel van licht, ruimte en reflectie breng ik materialen opnieuw tot leven, geef ik ze als het ware een tweede bestaan. Veel werken worden gepresenteerd in plexiglazen vitrines, een bewuste omlijsting die de dialoog tussen kwetsbaarheid en onoverwinnelijkheid, organisch en industrieel, versterkt.

Vóór 2015 gebruikte ik versleten en verweerde bouwmaterialen zoals klinknagels, spijkers, lood en glas. Beïnvloed door mijn achtergrond in de bouw, gaven deze materialen de werken duurzaamheid en geschiedenis. Tegenwoordig richt ik mij op natuurlijke elementen, waarbij ik het thema veroudering onderzoek aan de hand van vergankelijkheid en imperfectie, principes verwant aan wabi-sabi.

Wabi-sabi is meer dan ‘eenvoudig en pretentieloos’; het is acceptatie van verandering, nederigheid en harmonie met de natuur. Met mijn werk streef ik naar wabi: eenvoud weerspiegelen, natuurlijke texturen omarmen en de schoonheid van vergankelijkheid eren.

Rinke Struik