In mijn schilderijen laat ik architectonische structuren samensmelten met organische, plantaardige vormen, waarbij ik bewust kies voor een beeldtaal die zowel troost biedt als onrust oproept.

Centraal in deze composities staan symbolische objecten (een hand, een oog, een citroen, een pijp) die als ankerpunten functioneren in een wereld van abstractie en verbeelding. Deze herkenbare elementen geven richting aan het kijken en versterken de onderlinge verbanden tussen de verschillende lagen van betekenis in het werk.

Ik onderzoek hoe natuur en menselijke constructies tegelijkertijd kunnen fungeren als bronnen van bescherming en als tekenen van kwetsbaarheid. Deze dubbelheid vormt de kern van mijn praktijk: het samenbrengen van uitersten in één beeld, waarbij contrasten, bijvoorbeeld tussen het vertrouwde en het onbekende, en overgangen de ruimte definiëren.

Mijn schilderijen zijn geen letterlijke voorstellingen, maar verkenningen van emotionele landschappen waarin overvloedige details botsen met momenten van stilte, en complexiteit naast eenvoud bestaat. Door deze beeldtaal nodig ik de kijker uit tot contemplatie en reflectie.

Het symbolische object speelt hierin een sleutelrol; het is zowel gids als mysterie, een punt van herkenning dat tegelijkertijd vragen oproept. In mijn werk blijft schoonheid onlosmakelijk verbonden met kwetsbaarheid, omdat ik geloof dat juist in deze verbinding de essentie ligt van wat het betekent om mens te zijn in een wereld die zowel bescherming als bedreiging biedt.

Malou Nahuys