In mijn schilderproces werk ik met verzamelde natuurlijke materialen als mijn penselen. De gereedschappen zijn de verhalenverteller en ik ben slechts hun instrument.’ Met deze benadering legt Dilruba Tayfun (1995, Antalya, Turkije) de basis voor een schilderpraktijk die diep in de natuur geworteld is en zich verder ontwikkelt vanuit Amsterdam. Door objecten en materialen uit de natuurlijke omgeving als startpunt te nemen, vormt zij een hybride beeldtaal die moeiteloos beweegt tussen tastbare ervaringen en digitale werkelijkheden.

Tayfuns werk bevindt zich in de tussenruimtes: tussen fictie en wetenschap, spiritualiteit en rationaliteit, oosterse en westerse tradities, het lichamelijke en het geestelijke. Deze dualiteiten zijn geen tegenpolen, maar aanvullende krachten die haar interdisciplinaire praktijk voeden en verrijken. Haar unieke lexicon krijgt vorm in schilderijen, tekeningen en bewegend beeld, waarbij elke discipline de andere versterkt.

Door natuurlijke materialen en digitale technieken te verweven, creëert Tayfun een collaboratieve taal die traditionele grenzen tussen media doorbreekt. Haar werk nodigt de toeschouwer uit tot een gelaagde, holistische ervaring waarin verschillende kennissystemen en wereldbeelden samenkomen, en traditie en vernieuwing voortdurend in dialoog blijven.