Het werk van de Oostenrijkse schilder Brigitte Bixner (1937–2020) is opgebouwd uit dunne zwarte lijnen die fragmenten bijeenhouden tot verhalende composities. Deze levenslijnen verbinden uiteenlopende stijlen en scènes en geven vorm aan thema’s als verbondenheid, autonomie en identiteit.

Opmerkelijk is dat Bixner pas later in haar leven een omvangrijk oeuvre ontwikkelde: bijna vierhonderd schilderijen, naast honderden tekeningen, aquarellen en beelden. Dit late artistieke ontwaken maakt haar werk bijzonder en stelt vragen over de rol van leeftijd en levensfase in de kunst.

In bredere context resoneert Bixners werk met kunstenaars als Louise Bourgeois en Carmen Herrera, die eveneens laat erkenning kregen, en met Maria Lassnig en Marlene Dumas, die figuratie nieuw leven inbliezen. Haar lijnen herinneren bovendien aan Paul Klee en Cy Twombly, maar krijgen een eigen narratieve lading: zij houden fragmenten bijeen en scheppen ruimte voor verhalen.

Bixners oeuvre toont dat figuratieve schilderkunst geen afgesloten traditie is, maar een levendige vorm die vrijheid, vernieuwing en reflectie mogelijk maakt. Haar werk is daarmee zowel persoonlijk getuigenis als actuele bijdrage aan het culturele debat.

Brigitte Bixner – Levenslijnen als Erfgoed