Mijn abstracte olieverfschilderijen ontstaan in de ruimte tussen uitersten. Ze kunnen onstuimig zijn als de zee, dreigend als een naderend onweer, maar evenzeer zacht en sensueel als een veld in bloei. Deze intensiteit weerspiegelt de complexiteit van het leven zelf.

Op het doek ontmoeten grootse, monumentale gebaren de fijnste nuances. Ik schilder met de intentie controle te houden, maar het doek verzet zich, reageert, en vraagt om eigen ruimte. Zo ontstaat een dialoog waarin mijn hand en het canvas elkaar voortdurend beïnvloeden.

Mijn proces is intuïtief en vertraagd. Ik observeer, wacht, en vertrouw op dat innerlijke moment waarop ik voel wat er moet gebeuren. De spanning tussen loslaten en sturen, tussen stilte en beweging, vormt de kern van mijn schilderkunst.

In mijn werk zoek ik naar de essentie van emotie en ervaring, vertaald in kleur, vorm en beweging. Elke laag verf draagt zowel bewuste intentie als onverwacht toeval in zich. In die gelaagdheid ontvouwt zich een beeld dat niet alleen mijn handschrift draagt, maar ook de echo van iets dat groter is dan ikzelf.

Adriaan van der Veer