Mijn grote uitdaging is de schoonheid van het vergankelijke tot uitdrukking te brengen in mijn werk. Het kwetsbare proberen te behouden tegen alle natuurwetten in, en daarmee florale paradijzen creëren waarin je je kunt verliezen. Die je omarmen en tot contemplatie aanzetten. Die je troost geven. Troost die ikzelf ook zo nodig heb gehad. Zoals iedereen die op een gegeven moment nodig heeft.

Ik schilder bloemen en tegelijkertijd werk ik met echte bloemen. Voornamelijk bloemen die fragiel en kwetsbaar zijn en vrijwel onmogelijk te behouden. Zoals bloesem en papavers, die snel vergaan, en die ik daarom vers geplukt moet verwerken. Het procedé om deze in schoonheid te behouden en hun verval te stoppen is ingewikkeld. Het vereist langdurig experiment en is seizoensgebonden. Het einde van een bloeiseizoen dwingt mij te stoppen. Een race tegen de tijd. Totdat nieuwe bloei mij weer nieuwe kansen geeft.

Mijn werk is beïnvloed door de Japanse cultuur. ‘Mono No Aware’, ofwel ‘De schoonheid van het vergankelijke’, is de titel van mijn laatste serie. De natuur wordt in Japan geëerd en gevierd. Bloemen hebben een bijzondere betekenis. Bloesem staat voor kwetsbaarheid en liefde en papaver voor vruchtbaarheid en dood. Bloesem is mijn leidmotief en belichaamt de liefde voor mijn moeder, die ik al heel jong verloor, en daarmee dus ook voor de kwetsbaarheid van het leven. Op het moment van haar dood bloeide onze bloesem wonderschoon en uitbundig. Dat was omarmend en gaf troost.

In ‘Mono No Aware’ omring ik bloemen met goud. Iconisch symbool voor de eeuwigheid.’

Agnes Duijves